سنگ را همان کسی پرتاب میکند که سینه سپر کرده سنگش را به سینه می زدی ، 

دست را همان کسی تکان می دهد که گمان نمیکردی آن چشم ها رفتن را هم بلد باشند . . .

بزرگترین ضربه را کسی می زند که فکرش را هم نمیکردی بتواند ، 

نه اصلا بخواهد سرت را به زمین بکوباند . 

چوب را کسی بدست می گیرد که زدن را گناه می دانست و گرفتنش را خطا .

حقیقت تلخی ست اما در کمال ناباوری باید آن گوشه کنارها یک احتمال را درنظر گرفت

یک درصد جای خالی باقی گذاشت برای کسانی که به ظاهر نزدیک اند اما دلهایشان دور .

برای کسانی که با دست هایشان صورتت را نوازش میکنند

با پاهایشان چوبه ی دارَت را می زنند . . .

همیشه یک جای خالی باقی بگذار برای روزهایی که 

شاید سنگ ها آوار شوند بر سرت

و بجای اشک خون ها جاری شود بر گونه هایت . . .